Każdy dostawca dzwonków na komórkę płaci już stosowną opłatę na rzecz ASCAP (taki amerykański ZAIKS), ale ASCAP dostrzegł kolejne źródło dochodów. Bo opłata za przekształcenie i alternatywną formę wykorzystania utworu muzycznego to jedno, a publiczne odtwarzanie to drugie. ASCAP chce udowodnić, że jeśli idziemy ulicą i zadzwoni do nas znajomy a z naszego telefonu zamiast zwykłego dzwonka rozlegnie się „Poison” Cooper’a czy inna Britney, to jesteśmy odpowiedzialni za „publiczne odtwarzanie utworu muzycznego”. A za to trzeba zapłacić. Nie można przecież pozwolić na to, by inni przechodnie mogli bezkarnie zapoznać się z 10 sekundami hitu, prezentowanymi z niewątpliwie rewelacyjną jakością, dzięki „super czułym” głośnikom komórki.
ASCAP widzi w zakwalifikowaniu dzwonków komórkowych rozlegających się na ulicy dodatkowy kanał dochodu, który dotknąłby producentów dzwonków na komórkę. A jest o co walczyć, bo w samych Stanach w 2008 roku dzwonki były biznesem opiewającym na 510 mln$. W 2009 roku, wartość światowego biznesu dzwonków na komórki, szacowany jest na 5 miliardów $.
Electronic Frontier Foundation (pozarządowa organizacja walcząca o prawa obywatelskie w świecie elektronicznym) zwraca uwagę, na absurdalność roszczeń ASCAP. W myśl bowiem założeń ASCAP, każdy kto w lecie opuszcza szybę w samochodzie, słuchając jednocześnie muzyki, również ją rozpowszechnia.
Czy sąd przychyli się do stanowiska ASCAP, czy EFF okaże się za jakiś czas. Szanse na przegraną ASCAP są, bowiem w prawie Amerykańskim prawie autorskim istnieje zapis o możliwości publicznego odtwarzania muzyki, jeśli nie niesie to za sobą korzyści majątkowych (pośrednich bądź bezpośrednich). A takich korzyści przy dzwonkach na komórkę nie ma. No chyba, że ASCAP znajdzie osoby które żyją z tego, że wyłudzają haracz w zamian za zaprzestanie puszczania muzyki z komórki na cały regulator.
